released March 12, 2009

RECENZJE / REVIEWS (fragmenty / excerpts):

"A gong is a wonderful thing; as for gong players, it can seem that just owning one is 80 per cent of the gig. Boom - you filled the room. HATI have plenty of them, and those deep-throat gamelan monsters commence to roar on "Moondrone", a warm, satisfying righteousness emanates in all directions. This 14 minute piece is the longest and finest thing here, though the stroked metal of the title track is also pretty effective. The nicely titled "Lullaby for Somnambulist" is a wave-tossed voyage across a sea of oil drums. Originally a duo, HATI are a trio this time out, and Dariusz Brzostek's harmonium supplies drone chords to a totally acoustic set. The risks are, firstly, an occasional lack of ideas beyond plodding predictably forwards, and secondly over-reliance of the cheap drama of crescendo. The album's earlier moments fall into these traps, but HATI can work magic when they coax mysterious moans from metal, or build less obvious rhythmic patterns. Simplicity and sheer range of instruments are their strenghts. The closer "Aleph" is a hooting matrix of blown tubes, a quadrille for owls. Everything here is performed in real time, although the best thing I have heard from HATI is a 2006 collaboration with fellow percussionist Z'EV, a track that seemed layered and looped rather than played live."
Clive Bell, The WIRE, July 2009

"The expression of HATI is extremely minimalist and monotonous in its form. Primary sound source on the album is acoustic metal-percussions counting among others gongs of various kinds, steel barrels, metal discs and aluminum plates just to mention a few of the applied tools. The band itself terms their style as Trance-Gong - a quite hitting stylish term since the trio use the metallic percussive sounds to create this trance-inducing atmosphere that first of all draws associations towards the Gamelan-style of the Javanese territories. Apart from the sound pallets of metal percussion other important sound sources count bells of various kinds. Stylistic the music of the band are best termed as something in-between gamelan, ambient and ethnic minimalism. A quite fascinating and unusual album that probably won't find its fans on the dancefloor, but more likely demands for some horizontal listening."
Niels Mark, Vital Weekly, nr 690, August 2009

"Like the members of HATI says on their interview for Heathen Harvest, their use of the various gongs and metal percussions is not a traditional use at all. While the ritual aspect of the music on KA is more than evident, there is no attempt to achieve some sort of a nostalgic grasp over ancient ceremonies, memorable for the strict rules of participation on their musical orchestrating, but rather an experimentation in resonance and sound impact. However, KA's approach is indeed a form of ceremonial event. Starting from the name of the album, which hints of Egyptian roots, to the various symbols and runes from different cultures that cover the very pretty album cover, to the atmosphere of the album does not fail to answer to these mythical signs, and sets a mysterious and courious aura to the entire album. KA begins almost too polite manner, as “Wnijdz” slowly crawls into being , quietly warming up all gears in order to achieve full force when need be. When it is more evident, from "Trans Muzik" onward, the percussion that becomes, obviously, the main part of the album seems organic and intense, which gives it an advantage over mechanical industrial projects, even though parts of the album, like "Trans Muzik", could easily be classified under the wing of rhythmic industrial, raising enough momentum to accelerate into – yes, some sort of a powerful trance. KA shifts, like a metallic pendulum, back and forth from being an obscure, minimalist ceremony, like on the tracks "Bon Gongs and Bowls", to a more straightforward moments. "Moondrone" is a remarkable part of the album, with a soft, endless drone expanding over a delicate horizon of small, insect like percussion. Stretching over vast array of events, which grow more and more potent under the constant drone. As it flows onward, a great, colorful and magical dawn is breaking, ten minutes into the moondrone. Definately a kathartic moment on KA and unto itself, a wonderful track. Being gong players, the members of HATI are able to use their instruments' natural charactristics in order to powerfully resonate through my room, as the apex of this track vibrates through the walls and through my stomach Moving on, KA proves to be mysterious and mystical, with haunting moments as well as trully uplifting ones. Almost talking to the listener in a vague and unknown language that floats above the magical constellation of sounds. This great movement is felt throughout the album and make it more than worthwhile to listen to. I think the greatest advantage of KA, is that it does not seem to attempt to sound ritualistic at all, thus not falling to certain cliches that are out there for everyone who wants to sound obscure. HATI is about the power of percussions and resonance, and that is it. When you listen to it all, it is you who construct the powerful ceremony, while the musical ascension is there to enable you to do so. KA is a great album for those who favor the powerful impact of metal over metal."
Heathen Harvest Webzine, Issue 76 on January 15th, 2010

"The album opens with ‘Wnijdź’ (you know, reviewing these Polish releases certainly takes me to places in Word’s Insert Symbol menu that I've never been to before!), which fades in from a quiet rustle of sleigh bells to provide the album’s first surprise – gentle harmonium chords, courtesy of new member Dariusz Brzostek. HATI have often worked with drones before, and in this sense the harmonium is a natural extension of their previous work, and its warm, embracing tone works well with the sharp bell chimes, shakers and other small percussion cutting through the numinous fog of drone. ‘Wnijdź’ also features smooth washes of rainstick, which are placid and soothing. Harmoniums always remind me of Nico, and here, as with most of Nico’s work, the mood is subdued and wintry. The next track, ‘Trans Muzik’, is very different, being a hugely energetic and invigorating tribal drum workout, structured around booming bass notes from steel barrels, with higher-pitched notes and brightly crashing gongs playing over the top. There’s some resemblance to Caribbean steel drums, but the sound here is rawer, less sweetly melodic – I don’t think HATI tune their metal drums so precisely. ‘Trans Muzik’, as its title suggest, builds into an all-engulfing and highly danceable wave of beats – I defy you to listen to this and remain still. ‘Bön Gongs And Bowls’ is much quieter and more contemplative, carefully pacing out its gong beats and singing-bowl notes as islands of sound within an ocean of silence. A stately, ritualistic atmosphere prevails. The word ‘Bön’, incidentally, refers to the indigenous shamanic traditions of Tibet. ‘Moondrone’, which is, at nearly 14 minutes, the longest track on Ka, see the return of the harmonium, opening on a single note sustained for over a minute before other sounds start to creep in around the edges – creaks, clicks and slithering, rhythmic croaks, slowly coalescing around a loose, twanging beat, which almost starts to resemble a strummed guitar. Even though there’s no melody as such here, this could easily pass for an instrumental section by an experimental guitar group such as Sonic Youth. The leisurely, sprawling length of ‘Moondrone’ gives the song plenty of time to develop a powerful mood of hermeticism and introspection, with the harmonium playing a single note throughout, and some fantastically full and rounded gong beats blossoming forth in the last few minutes. There are also some hollow, booming bass-drum beats on this track, although there aren’t a lot of drums in general on the album, the percussion is much more heavily focused on gongs and cymbals." Simon Collins, Judas Kiss Magazine

„Toruńskie HATI to najoryginalniejsza formacja jaka pojawiła się na polskiej scenie w nowym wieku. Imponują też konsekwencją, która owocuje nieustanną falą koncertów i wydawnictw. Zespół zaistniał na przecięciu minimal music i industrialu, ale w gruncie rzeczy ich muzyka to po prostu dynamiczne rzeźby dźwiękowe zgłębiające wymiary psychoaktywnych brzmień. Testowali wszelakie instrumenty perkusyjne, korzystając równocześnie z odpadów przemysłowych, jak i okazów etnicznych spoza kultury Zachodu. Na „Ka”, HATI w składzie poszerzonym do tria stawia na różnorodność. Są tu subtelne studia brzmieniowe, których inwencja i bogactwo może zawstydzić wolnych improwizatorów i producentów elektroniki. Są też monumentalne transy, sugestywnie kreujące aurę rytuału. Wrażliwi na najdrobniejsze niuanse dźwięku, HATI budują potężną dramaturgię. Angażują uważnego słuchacza bez reszty i pozostawiają go w inspirującej sytuacji tajemnicy i niedopowiedzenia.”
Rafał Księżyk, MACHINA, 6/2009

„Toruński duet od ośmiu lat podąża własną transową i akustyczną (z małymi skokami w bok ku elektronice) ścieżką. HATI parało się muzycznym złomiarstwem na długo przed tym, jak w kwestii gry na metalowych śmieciach oświecił Polskę TVN. Moda na quasi-industrialową muzykę zapewne niewiele pomoże temu docenianemu w Europie zespołowi. Tym bardziej że najnowszy, nagrany z gościnnym udziałem Dariusza Brzostka album KA to krok w kierunku muzyki mniej poukładanej. Charakterystyczną dla siebie atmosferę muzycy budują na stalowych i aluminiowych odpadach, łańcuchach, gongach, dzwonach, bębnach z rozmaitych stron świata, grzechotkach, etnicznych piszczałkach - naliczyłem 25 instrumentów. Na KA pierwiastek rytualny góruje nad medytacyjnym. W nagraniach zarejestrowanych podczas sesji typu "na żywo w studiu" muzycy ujawniają nieodkrywane wcześniej pokłady energii i  improwizatorskiej inwencji. Głębokie drone'y gongów przegryzają się z rozpryskującym, nieczystym brzmieniem złomu. Doskonała metalowo-akustyczna odtrutka na wylewający się obficie zewsząd botoks i silikon.”
Jędzej Słodkowski, GAZETA WYBORCZA (cojestgrane), 19.06.2009

„No i mamy nową płytę HATI. Oczywiście trudno się spodziewać, że panowie nagle zrezygnują z gongów i zaczną grać dance-punka… Jest jak zwykle rytualnie, transowo, mistycznie i drone’owo. Tym razem jednak więcej tu miejsca na improwizację, szczególnie, że płytę nagrano tradycyjnie na żywo. Jeśli dotąd ich nie znacie, to szybko się ogarnijcie – HATI to pierwsi perkusjonaliści III RP (czy V już może?). Bo jeśli ktoś ma na koncie wspólne występy z legendarnym Z’EVem, to zamieszanie wokół niego raczej nie jest przypadkowe…”
Paweł Waliński, PULP, 5/2009

„Nowa płyta HATI - nowy skład. Do duetu Iwański/Kołacki dołączył Dariusz Brzostek, który udziela się w sześciu z ośmiu utworów. Główną zmianą, jaką wprowadza do brzmienia zespołu jest harmonium, które zapewnia podłoże dla innych dźwięków. Na szczęście jest ono odpowiednio dawkowane, nie mamy do czynienia z bezkresami łatwego dronowania. Nowy członek jest raczej kolejnym elementem pasującym do układanki, niż nową zmienną (i to nie zarzut - wręcz przeciwnie). Mimo pewnej ewolucji, w tej muzyce ciągle ważny jest rytm, czego nie zwiastuje pierwsza kompozycja. Ze swoim morsko-leśnym szemraniem mógłby być wstępem do jakiegoś delikatnego fińskiego freak-folku. Innym skojarzeniem jest 23 skidoo, zwłaszcza początek "The Culling is Coming", który przypomina się podczas wciągająco rozbujanego, wielowarstwowego, 14-minutowego "Moondrone" (może też jakieś mrugnięcie w kierunku Moondoga?), który stanowi centrum albumu. Następujący po nim utwór tytułowy ze swoją (cofniętą jednak) ścianą metalicznych szmerów odwołuje w okolice "Works for Scrap Metal". To zresztą robi też kolejny, "Industrial Règime" przez wykorzystanie łańcuchów do grania. Po nich nieco spokojniejsze utwory: opierające się na harmonium "Lullaby for Somnambulist" (trudny gatunek z pewnością) i najbardziej powietrzne "Aleph". Choć dostrzegam logikę w budowaniu dramaturgii i całościowej narracji albumu, to jednak wydaje mi się on odrobinę za długi (63 minuty). Ale to tylko mały minus, który nie ma wielkiego znaczenia wobec satysfakcji, jaką daje ta muzyka. Zwraca uwagę bogactwo faktur, które nie przygniata jednak rytmicznej ruchliwości.”
Piotr Tkacz, nausznie.blogspot.com

"Ledwo HATI wydało długą płytę dla Beast Of Prey, a my już możemy cieszyć się kolejnym materiałem tej toruńskiej formacji. Płyta nazywa się "Ka" i została wydana własnym sumptem. Pomyliłby się jednak ten, kto stwierdzi, że "Ka" to w prostej linii kontynuacja "Die Mechanik, Die!". Tam było mroczno, duszno... darkambientowo. Tutaj z kolei HATI brzmi bardziej rytualnie (choć to akurat zawsze cechowało muzykę projektu), ale również zdecydowanie plemiennie, pierwotnie. W pierwszym utworze delikatne dzwonki imitując odgłos cykad wprowadzają taki właśnie, rzekłbym animistyczno-szamański nastrój, który nie opuszcza słuchacza aż do ostatniej minuty "Ka". W drugim utworze robi się dynamiczniej, a potem na zmianę. Przez to płyta cały czas trzyma w napięciu, cały czas w powietrzu wisi coś gęstego... normalnie napisałbym "jak smoła", ale że całość ma wydźwięk totalnie acywilizacyjny, napiszę "jak żywica"... Dość jednak żartów. Od czasu do czasu płyta wybucha pierwotną energią, jak w drugim "Trans Muzik" budzą się we mnie jakieś atawistyczne instynkty... Jakbym trzecim okiem widział swojego prapra- (do entej potęgi) dziadka buszującego z kawałkiem gnata po dżungli i oddającego cześć Księżycowi. Wyrywa "Ka" umysł z okowów rzeczywistości - i o to chodzi, oby tak dalej. Krótka to recenzja, bo po prostu czasem słów mi brakuje żeby trafnie opisać to, co dociera do mnie z głośników. A w przypadku "Ka" najlepiej "nausznie" się o wszystkim przekonać, bo żadne słowa w pełni tego nie oddadzą. Na koniec wspomnę jeszcze że podobają mi się tytuły poszczególnych utworów z "Wnijdź" i "Lullaby for Somnambulist" na czele."
 (Stark, APOSTAZJA, 2009)